Waarom moeilijk doen, als het samen kan?

Grote families en het werkleven, kun je dit met elkaar vergelijken? Ik ben van mening van wel. Om te beginnen, wat zal ik eens zeggen over grote families? Het kan erg gezellig zijn als je met z’n allen bent (hoe meer zielen hoe meer vreugd) en er is altijd wel iemand waar je goed mee om kan gaan. Maar weegt dit voldoende op tegen alle frustraties en irritaties die er zijn binnen zo’n grote familie? Hoe meer gezinsleden er zijn namelijk, met hoe meer verschillende mensen met verschillende gedachtegangen en karakters je te maken hebt. En ik kan je vertellen, dit botst nog wel eens.

De familieband onder druk

Wat ik vaak zie gebeuren in grote families is dat er groepjes ontstaan tussen de familieleden die bijvoorbeeld in dezelfde levensfase zitten, dezelfde interesses hebben of die dezelfde denkwijze hebben. De personen in hetzelfde groepje gaan veel met elkaar om, nemen het vaak voor elkaar op en dit zorgt weer voor irritaties bij de rest of geeft het gevoel dat anderen erbuiten vallen. Het gebeurt eigenlijk bijna nooit dat iedereen goed met elkaar om kan gaan en er zijn altijd wel buitenbeentjes.

De grootste uitdaging is dan ook om de familie bij elkaar te houden. Een aantal probeert de goede vrede te bewaren en wil de kloof niet groter laten worden, dus neemt de frustraties en irritaties voor lief en geeft de familie telkens weer een kans.

Maar een aantal anderen hebben daar geen behoefte (meer) aan en doen er geen moeite (meer) voor. Wat mij dan verbaast is dat er op een gegeven moment geen rekening meer wordt gehouden met elkaar en iedereen zijn eigen ding doet waardoor de kloof in de familie alleen maar groter en groter wordt.

De werkband onder druk  

Als ik nu kijk naar het werkleven, dan zie ik overeenkomsten: Je werkt allemaal voor dezelfde organisatie. Iedereen is verschillend qua karakter. Je hebt te maken met veel verschillende communicatiestijlen. Er zijn formele teams aanwezig maar er ontstaan ook groepjes van collega’s die informeel veel met elkaar optrekken. Soms is er veel gezelligheid maar er ontstaan soms ook irritaties en/of discussies.

Iedereen in een organisatie heeft hetzelfde doel voor ogen, namelijk het organisatiedoel. Maar iedere afdeling en individu heeft ook een eigen doel en/of belang en wil deze bereiken of nastreven. De een gaat voor het groeps- en organisatiebelang, maar er zijn ook mensen die het eigen belang boven dat van een ander verkiezen. Wat je dan ziet is dat deze mensen dan anderen er bij proberen te betrekken zodat zijn/haar idee of mening meer daadkracht krijgt. Dit zijn vaak de mensen uit de eigen groep en sommigen zijn hier gevoelig voor en voegen zich ook bij deze groep. Je kunt hierdoor dezelfde situatie krijgen als hiervoor beschreven waardoor er een kloof ontstaat tussen collega’s.

Laten we het samen doen

Als we vervolgens naar de IV kijken en de rol van functioneel beheer daarin, dan ligt hier een van de grootste uitdagingen. Je hebt namelijk met verschillende stakeholders te maken; de business, ICT en functioneel beheer zelf. Die allemaal een doel hebben maar wel moeten samenwerken om hun eigen doelen en het grotere doel te kunnen behalen. De grootste uitdaging is dan ook het bij elkaar brengen van de belangen van deze stakeholders en het komen tot een voor alle partijen acceptabele compromis.

Ik denk dat als iedereen elkaar in zijn waarde laat, rekening houdt met de wensen en belangen van de ander, irritaties openlijk naar elkaar uitspreekt, in plaats van achter elkaars rug om, dat hierdoor het gezamenlijke doel veel sneller bereikt kan worden. Dat dit zoveel minder frustraties op zou leveren en de onderlinge verhoudingen tussen de familieleden en/of collega’s veel beter zouden kunnen zijn. Of dit nou om het bij elkaar houden van de familie gaat of om een doel dat je hebt gesteld met je collega’s. Ik ben van mening dat het op deze manier voor iedereen een voordeel oplevert. Het is geven en nemen in het leven dus het zal niet altijd gaan zoals je wilt. Natuurlijk mag je je mening geven en de discussie aangaan, maar probeer vooral ook aan de ander te denken en niet alleen aan jezelf. En waarom moeilijk doen, als het samen kan?